Mille Miglia 2011: Italië in de hoogste versnelling (1)

Ergens in februari kreeg ik een bijzonder telefoontje van Frank Sorée. Hij zou weer deelnemen aan de Mille Miglia. En of ik wilde rijden! Helaas niet in dezelfde auto, want die schone taak zou vriend en Talbot-Lago eigenaar Han Brouwers op zich nemen. Mijn taak was er voor te zorgen dat fotograaf Jeroen Keep op verschillende plekken langs de route foto's zou kunnen maken, en daarnaast het schrijven van het verslag dat je nu gaat lezen.
Die nacht kon ik niet echt goed slapen. Ik zou eindelijk de legendarische Mille Miglia mee gaan maken! Han en Frank reden als 'Friends of State of Art'-team, en omdat wij deel uitmaakten van hun 'crew' moesten we de maten van polo en jack opgeven, zodat die voor ons gemaakt konden worden. Een week voor de Mille Miglia kregen we een mooie doos an sponsor State of Art met alle spullen die we nodig hadden. Het voelde net als het openmaken van een cadeautje. Het was nu wel duidelijk: De Mille Miglia zou niet meer lang op zich laten wachten. Maar hoe dichtbij het ook was, niets had me kunnen voorbereiden op wat ik van 11 tot 15 mei zou gaan beleven!

Vertrek naar Italië
Daar gingen we dan, erg vroeg op woensdagochtend. Jeroen moest zelfs nog vroeger opstaan dan ik. Hij had al anderhalf uur rijden achter de kiezen toen hij voor ons huis stopte. Niks vergeleken met de totale tijd die we nog in de Volkswagen Passat zouden doorbrengen voor we in Brescia zouden aankomen. Veel te veel wegwerkzaamheden in Duitsland stelden ons geduld danig op de proef, maar desondanks bereikten we Brescia 12 uur na vertrek. Niet gek, en net op tijd voor de openingsceremonie en presentatie van de State-of-Art rijders en bijrijders. Voormalig minister-president Jan Peter Balkenende deelde nog even fijntjes mee dat hij er vreselijk van baalde vorig jaar maar één dag gereden te kunnen hebben. Hij had er nu echt alles aan gedaan om nu wel de hele Mille Miglia te kunnen rijden. De rijders en een aantal gasten konden aanschuiven voor een luxe diner, en wij gingen naar de pizzeria voor een heerlijk glas bier en een forse pizza. Daarna was het tijd voor wat nachtrust, want we hadden geen idee wat ons de volgende ochtend te wachten stond.

Feest in Brescia
Donderdag begon met al het zoets dat een Italiaans ontbijt met zich meebrengt. En uiteraard met een fatsoenlijke kop cappuccino. Nadat we al onze bagage in de betrouwbare-maar-niet-zo-krachtige Passat hadden gelegd, reden we naar het centrum van Brescia. We konden zelfs onder een van de piazzas parkeren, op slechts een paar honderd meter afstand van de Piazza della Loggia, waar de auto's verzegeld zouden worden en State of Art zijn hospitality tenten had staan. Het was ook vlak bij de pers kamer, waar we onze perskaarten en een grote ronde sticker voor op de auto ophaalden. Samen met een groot oranje zwaailicht op de Passat zorgde die sticker voor een beetje 'ga aan de kant'-uitstraling. Het grootste deel van de dag hadden we dat echter niet nodig, omdat het programma zich overdag vooral op de prachtige piazza's en in de mooie via's van Brescia afspeelde.
Deelnemers en de gemengde geuren van koelvloeistof, uitlaatgassen en de incidentele vleug van zilte oesters die de Oesterkoning uitdeelde vulden de straten. Die indrukken

waren net zo aanwezig als de Volkswagen logo's. Je zag ze echt overal, wat ik nogal misplaatst vond in een land als Italië. Wat zeker niet misplaatst was, waren de vrouwen. Zelfs de minder knappe waren op de een of andere manier nog wel mooi. Ik vraag me af hoe ze dat toch doen…

Beroemde personen
En dan het geluid… Het geweldige, heerlijke geluid van klassieke auto's dat echode tussen de oude gebouwen van Brescia. Jammer genoeg had de organisatie een afgrijselijke muzieksmaak. Dat moeten ze echt veranderen volgend jaar, want het was te luid en paste absoluut niet in de verder geweldige sfeer. Wel in het sfeertje pasten de bekendheden die zo af en toe verschenen. Je merkte dat direct: De fotografen en andere leden van de pers renden dan naar een al snel onzichtbare auto. Mika Häkkinen liep op 30 cm afstand langs me, zonder dat ik dat in de gaten had. Ik was gewoon teveel afgeleid door alle andere indrukken. Op dezelfde manier miste ik ook Rowan Atkinson, Jochen Mass en diverse andere beroemdheden op de Piazza della Loggia.

Beroemde auto's en replica's
Wat ik niet miste was de 'Seven Days and Seven Nights’ Jaguar XK120 FHC. Deze Jaguar reed zeven dagen en zeven nachten aaneen met onder andere Stirling Moss achter het stuur. Ondanks een gebroken veer wist men een gemiddelde snelheid van 100.31 mijl per uur te behalen. En dit was niet de enige bekende auto die ingeschreven was voor de Mille Miglia van dit jaar.
In zijn laatste Mille Miglia 1952 finishte Rudolf Caracciola als vierde in de Mercedes Benz 300 SL, die dit jaar met nummer 262 startte. Kennedy en Long brachten de Aston Martin DB2 Team Car met kenteken 'VMF 65' mee, welke in het verleden geraced werd door coureurs als Stirling Moss en Roy Salvadori. Maar er waren ook enkele auto's die -naar mijn mening- niet deel hadden mogen nemen, en die ook niet toegestaan zouden zijn, ware het niet dat ze door sponsors ingezet werden. Zo is de BMW 328 Kamm Coupé een replica, gebouwd in 2009. En is het nou echt wel zo'n goed idee om meer dan 10 auto's van hetzelfde model of type toe te laten? Hoe graag ik een Porsche 356, Mercedes Benz 300 SL of Jaguar XK120 ook zie, meer diversiteit zou best welkom zijn. Anderzijds kan ik de door de organisatie gedane inspanningen om meer vooroorlogse auto's aan de start te krijgen alleen maar toejuichen. Nou klinkt het alsof ik het niet naar mijn zin had, maar niets is minder waar. Ik genoot van elke minuut van ons veel te korte verblijf in Italië. Is het eigenlijk überhaupt mogelijk om te lang in Italië te verblijven? Er waren zoveel zeldzame en bijzondere auto's die je tijdens een gemiddelde klassiekerrally niet ziet, dat het door mij gemaakte boek met alle deelnemende auto's regelmatig zeer goed van pas kwam. In dat boek had ik ook ruimte gereserveerd voor de namen en emailadressen van de deelnemers, voor het geval ze een link naar onze verslagen of foto's zouden willen ontvangen. Dat leidde in de lobby van Hotel Vittoria tot een grappig misverstand.

Lees ook deel 2!