Een BX GT halen in Frankrijk

Het Citrofilisme is me met de paplepel ingegoten. Sinds ik mijn rijbewijs heb ben ik als liefhebber natuurlijk gaan rondkijken naar auto’s. Het is allemaal leuk, maar het kost allemaal tijd en geld. Toch, kijken bleef leuk. In die tijd vormt zich ook steeds meer een richting. Budget, ontwerp, vering, dagelijkse bruikbaarheid. Zo kwam ik uit bij de BX. Ook daar gaat de specificering verder. De type 1 heeft van die leuke details… De TRS/GT/Sport is lekker luxe… De 19 is zo lekker soepel… Rood is zo mooi op een BX… Uiteindelijk vormt zich in mijn hoofd de perfecte BX: Een rode GT. Wat doe je dan als je er eentje tegen komt op je dagelijkse internetafstruinsessies? Hier volgt het relaas.

Zo gebeurde het dus dat ik op Ebay een advertentie tegen kwam van een rode GT in Bondy, een voorstad van Parijs. Volgens de tekst zowel exterieur, als interieur, als technisch in goede staat. Altijd binnen gestaan. Net CT gehad en een nieuwe uitlaat eronder. Ik heb vaak genoeg zitten twijfelen als ik iets leuks langs zag komen. In dit geval was het echter snel besloten: Hier wilde ik achteraan. Braaf contact gehad met mijn ouders. Die hadden liever gezien dat ik verstandig nog even af zag van een eigen auto, maar stiekem begrepen en verwachtten ze het al wel een keer. En ze wisten dat deze volgens mijn eisen perfect leek. Goed. Een mail verzonden dan maar. Twee dagen later, geen antwoord. Kan gebeuren. Ik zat er nog niet heel erg over in. Vanuit het citroen-forum werd me toen echter toch wel aangeraden om te bellen. Ik kan me met handen en voeten wel redden met mijn twee jaar basis-Frans, maar een gericht telefoongesprek voeren in het Frans is een ander verhaal. Ik had nog een aanbod ‘liggen’ om te bellen naar een eventuele aanbieder van een auto in Frankrijk, maar die persoon kon ik niet snel bereiken. Vanuit het Autoweek-forum kwam echter hulp. De half in Frankrijk wonende ‘isla’ wilde wel een telefoontje plegen. Graag! Zodoende, de auto werd voor mij gereserveerd en over twee weken, na mijn tentamens, zou ik hem op komen halen.

Volgend probleem. Het ophalen. Wat nu als de advertentie schijn blijkt? Wat nu als de GT minder perfect blijkt dan gedacht? Stel dat er iets technisch moet gebeuren voor de auto weg kan. Of dat er onderweg iets kapot gaat. A-technisch als ik ben zou ik dan een probleem hebben. Mijn vader doet bijna alles aan zijn oude Troenen zelf, maar ergens in mijn opvoeding is iets verkeerd gegaan, want dat heb ik niet meegekregen. Lang leve het citroen-forum. Min of meer gekscherend, weinig reactie verwachtend, plaatste ik een comment met de link naar de advertentie en de vraag ‘wie wil er mee?’ Wonder boven wonder, binnen een mum van tijd twee reacties van mensen die wel mee wilden. Contact gezocht, de datum bleek geen probleem en de chauffeur en bijrijder waren geregeld. Beerpeet en CBXtype1, in het vervolg te noemen Peter en HJ, waren de heldhaftige vrijwilligers. Naast handig natuurlijk ook gezelliger!

D-Day
De dag was daar, zaterdag 2 juli 2011. Mijn vader bood aan me weg te brengen naar Peter, dat scheelt weer een fiets ophalen. Aangekomen in een straat met een paar kleurige BX’en leken we goed te zitten. Een minuut na ons arriveerde ook HJ. Onze gastheer raapte nog even wat spullen bij elkaar en we konden snel de weg op. Midden-Nederland had net vakantie gekregen, dus enige drukte kon wel verwacht worden op de wegen. De Bleu Camargue BX 16 RS van Peter kreeg de eer en de uitdaging om deze rit naar Parijs aan te gaan. Twee dagen eerder waren er nog wat technische onvolkomenheden met deze dame, maar aan de behaalde snelheden te merken was er nu weinig mis! Onderweg nog wat leuke dingen gespot, zoals een Rolls Royce Phantom Coupé en een paar mooie oude DAF trucks. De drukte op de wegen was niet extreem, de geleende TomTom met Live-functie was achteraf gezien niet eens nodig geweest. De enige echte vertraging kwam door een stel koffieautomaten die niet mee wilden werken. Ze waren buiten dienst, of ze wilden geen koffie geven (maar wel geld slikken…). Uiteindelijk is het toch gelukt.

In Bondy ondanks de navigatie een straat gemist en zodoende een mooi rondje sightseeing gedaan, om uiteindelijk toch voor de deur te parkeren. Nog voor de bel ingedrukt kon worden werd het elektrische hek geopend en kwam meneer naar buiten.

Aan de 16 RS zag hij natuurlijk gelijk dat hij met echte liefhebbers te maken had. De GT stond mooi klaar. Ik kon mijn ogen er gelijk niet vanaf houden. Met zijn allen maakten we de nodige rondjes rond de voiture, de staat van het interieur is uitmuntend en ook onder de motorkap ziet het er keurig uit. Er zitten zelfs stickertjes met wanneer wat is gedaan. De GT is voor hem van de schoonvader van de eigenaar geweest en heeft bij beide eigenaren binnen gestaan. Geen roest, niets verbleekt. Ik ben haast geneigd te zeggen ‘klaar, verkocht’, maar de eigenaar staat erop dat we een proefrit maken. Bij het verlaten van de uitrit krijgen we al een vermoeden, op een kasseienweg wordt die bevestigd: De bollen zijn dringend aan vervanging/vullen toe. Dit is geen vering, dit is stuiteren. De eigenaar wijst me erop dat er een vijfde versnelling op zit, maar ik was toch niet van plan die in de stad, met drempels en een ontbrekende vering, te gebruiken. Bij het keren voor een versperde straat nog even gefaald en de motor af laten slaan, maar elke auto is even wennen zullen we maar zeggen.

Na de auto voor de deur gezet te hebben werden we uitgenodigd binnen te treden. De wijk leek niet veel soeps om het maar direct te zeggen, het huis was de uitzondering op die indruk. Naast dat het een kast van een huis was, was het 100 jaar oude ontwerp ook zeer de moeite. Ik heb er helaas te weinig verstand van om te zeggen wat voor stijl het is, maar ik zal een beschrijving geven. Aan de buitenkant leek het ‘frame’ gevormd door niet al te dikke houten balken, ertussen wit pleisterwerk. Om de voordeur in te lopen werd een klei

n trapje beklommen, om binnen te komen in een ruime hal. Links houtwerk met grote glazen ruiten waardoor je de woonkamer kon zien, alles mooi afgewerkt en in stijl. De eigenaar en ik gingen aan het papierwerk, slechts wat gegevens invullen en wat kopietjes maken en het was gebeurd. Peter en HJ zaten intussen op de zonnige veranda achter het huis, met uitzicht op de zo’n 30m diepe tuin, waar ze bediend werden door de vrouw des huizes. Daar bevestigde ze onze indrukken: Het huis was heerlijk en prachtig, maar vergde veel onderhoud. En de wijk vond ze eigenlijk helemaal niks… Vandaar waarschijnlijk het hoge hek rondom. Tijdens het gesprek herinnerde de (op dat moment al ex-)eigenaar zich dat hij nog wat snuisterijen had. Hij kwam terug met een Revue Technique, een rechterbuitenspiegel en vier originele wielbouten. (er zitten nu 4 antidiefstalbouten op) Oh ja, eerder kwam hij al aan met dakdragers! En nu ik toch aan het beschrijven ben, in het dashboardkastje ligt een boekje met het vereiste onderhoud per 10.000 km en verschillende handleidingen. Tevens gaf hij nog een zelf gemaakt kort overzicht met wat recent onderhoud en het Controle Technique-rapport mee. De distributie is 7000 km geleden gedaan (enkele jaren geleden), toen is ook de brandstofmeter vervangen. In mei 2010 zijn oliefilter, benzinefilter en wisserbladen vervangen en vorige maand de bougies en ook de uitlaatdemper.

Na een hartelijk afscheid en de beste gelukswensen kon de terugreis aanvangen.

De eerste meters in mijn écht eigen auto! Lekker het elektrische dakraam open… Er moest wel bij de eerste mogelijkheid getankt worden, waar ik gelijk de complimenten van de pompbediende mocht ontvangen voor mijn auto. Heerlijk trouwens, dat verkeer in Parijs… Op de autoroute reed de GT prima, met glad asfalt heb je niet zo’n last van het stuiteren. Aan het eind van de middag toch maar even geluncht, dat konden we wel gebruiken ondanks de goede zorgen van HJ, die de nodige vernaperingen voor onderweg had meegebracht.

Rustig in de rij voor het betalen van de péage heb je even de gelegenheid goed om je heen te kijken. Een paar rijen verderop staat een paarse, Nederlandse Xantia. Hé, ik ken iemand die zo’n ding heeft. Nog eens kijken dan. Nee… Dat kan niet… Ja, toch. Dat zijn mijn oom en tante! Ik wist niet eens dat die op vakantie waren geweest, laat staan dat die op dat moment ook naar Nederland op weg waren. Er zat nog best wat afstand tussen en ik verwachtte niet dat ze door zouden hebben dat eventueel geclaxonneer voor hun bedoeld was. Even geduld nog. Onze rij betaalde minder snel dan die van hun, waardoor ze een voorsprong kregen. Ik moest en zou ze verbazen, ze moesten me zo eens zien! De auto was lekker warm dus het gas kon er meer op. 150 moet zo’n GT met gemak halen, en ja hoor, prima te doen. Na een poosje doorgassen komen ze dan toch in zicht. Langzaam inhalen, toeteren, geen reactie. De auto’s achter me vonden het minder leuk, dus maar ervoor. Ik laat me wel inhalen. Weer een toeterconcert, geen reactie. Zo’n Xantia moet wel heel goed geïsoleerd zijn… Nog één poging dan. De linkerbaan is voorlopig vrij, ik kan er even naast blijven hangen. Driftig toeterend en zwaaiend kregen we eindelijk hun aandacht en ging het raam omlaag. Even was de verbazing van hun gezichten af te lezen, gevolgd door een brede lach. Gelukt! Communiceren op de snelweg is niet handig en ik had ook weer geen zin om een Aire op te zoeken, dus we hobbelden door.

In België toch maar eens een restaurant opgezocht om een kleine avondmaaltijd te gebruiken onder begeleiding van een stapel BX-verhalen en feitjes. Het restaurant wilde blijkbaar vroeg sluiten, bij het naar buiten gaan moesten we zowat onder de rolluiken door kruipen. Een wisseling van functies vond plaats. HJ had al aangegeven stiekem op zoek te zijn naar vlotter vervoer, die 16TRS en Deauville zijn geen strepentrekkers. Maar hij had nog geen ervaring in wat krachtiger BX’en. Vooruit dan, probeer de GT maar eens. Dat is tenslotte ook voor mij gunstig, iemand met wat meer BX-ervaring weet hoe alles voelt en merkt eerder eventuele afwijkingen op. De koppeling gaat wat zwaar, dat is de enige opmerking die ik kreeg, naast lovende woorden.

Net over de grens ging Peter, die voor ons reed, weer naar een parkeerplaats. Wat zou er zijn? Het bleek dat de koplampen van de GT te hoog staan afgesteld, wat vrij hinderlijk is voor de voorganger. Het leek haast groot licht. Wat gepruts met de verlichtingsknoppen bood geen oplossing, hoewel we er wel achter kwamen hoe de breedstralers uit moesten. Ook handig, die hadden tot die tijd aan gestaan. Dan maar weer door, nog drie kwartier te gaan. Toen letten HJ en ik op het lichtbeeld, inderdaad zag je bij kleine oneffenheden het de bovenrand van het lichtbeeld op de borden boven de weg stuiteren. Dat is wel vrij hoog…

Terug op de plek van vertrek werden de verschillende versnaperingen, gereedschappen en onderdelen weer in de juiste auto’s gelegd en werd nog een heerlijke kop koffie genuttigd. Het laatste stukje naar huis vormde ook geen probeem. De GT kwam op de oprit te staan bij mijn ouders met het alarm erop. Je weet maar nooit. Helaas waren mijn ouders die ochtend ook vertrokken richting het zuiden, op weg naar mijn halfbroer in Zuid-Frankrijk. Mijn vader zal dus nog even zijn geduld moeten bewaren, dan pas kan hij de auto zien. To do: langs het RDW en de douane. Dan zal bij thuiskomst van vakantie het kenteken wel bekend zijn en kan de definitieve verzekering geregeld worden (ik had een tijdelijke op chassisnummer). En dan kunnen we eens een APK-keuring doen. Hij heeft CT dus basiszaken zullen wel op orde zijn, maar ik weet niet wat de verschillen zijn en waar ze hier nog over zouden kunnen vallen. En dan kunnen de bollen vervangen/gevuld. Het kan niet snel genoeg gaan!

Voor de liefhebbers: HET HELE ALBUM.

Groet, Citrofiel