State of Art had het dakterras van het fraaie Hotel Vittoria als lunchlocatie gekozen. Een bijzonder geslaagde keuze, met prachtige uitzichten over Brescia en de met klassiekers gevulde straten en steegjes. Terwijl we van onze lunch genoten, vroeg Jo Ramirez ons of de stoel aan onze tafel nog vrij was. Dat was 'ie, dus hij was van harte welkom. Een paar minuten later kwam acteur Chris Zegers Jo gezelschap houden en het duurde niet lang voor de Carrera Panamericana ter sprake kwam. Het was een bijzonder fijne conversatie, die ook de aandacht van Jan Lammers en Frank Sorée trok. Ook zij mengden zich in het benzinegesprek.
Grappig misverstand
Waarschijnlijk hadden we de rest van de dag door kunnen brengen met benzinegesprekken, maar Jeroen Keep en ik hadden een missie. We moesten regelmatig live verslag doen van de Mille Miglia met behulp van iPad en iPhone. Aangezien we geen internetverbinding hadden in de straten van Brescia (moderne technologie is geweldig zolang het werkt), vroegen we naar een wifi wachtwoord in de lobby van het hotel. In de comfortabele sofa twitterde ik er lustig op los toen twee dames vroegen of ze plaats mochten nemen op de bank naast me. Ze waren bezig met het bestuderen van de route naar Bologna, dus vroeg ik ze welke auto ze reden (een fraaie Siata 300 BC uit 1951, zie foto) en of ze hun emailadres op wilden schrijven. Aangezien ik mijn State of Art poloshirt droeg, dat het woord 'Competitor' op de linkermouw geborduurd had, dachten ze waarschijnlijk dat ik ook een Mille Miglia deelnemer was. Dus op hun beurt vroegen ze wat ik reed. Aangezien we de voor deze klus ietwat ondergemotoriseerde Passat reden, antwoordde ik 'A Volkswagen with a tiny little engine in it'. Wat zij waarschijnlijk vertaalden met 'Volkswagen Beetle'. Als dat eens waar was…
Die avond werd Brescia weer even de Mille Miglia hoofdstad van de wereld. Duizenden toeschouwers omzoomden de straten waarop de deelnemers aan de Ferrari Tribute en Mille Miglia zouden rijden. Met ontelbare papieren vlaggetjes werden enthousiast naar de rijders en navigators gezwaaid, alsof men ze aan wilde sporen het 'volume-pedaal' eens even flink in te trappen. Hoe anders is dat helaas in Nederland…
Uitbundige Russen
Terwijl model Madalina Ghenea mooi stond te zijn op het startpodium, kondigden Simon Kidston en Savina Confaloni de deelnemers aan. Ze kwamen van over de hele wereld, maar de Russische deelnemers waren het meest aanwezig en trots, zwaaiden met hun nationale vlag en verzekerden zich luid claxonerend van voldoende aandacht. Ze vormden een schril contrast m
et de deelnemers die door sponsors waren uitgenodigd en niet zo'n zin leken te hebben in het rijden van zo'n 1000 mijl in een spartaanse oude auto, zonder nachtrust van betekenis. Maar misschien beheersten de zenuwen hun gezichtsspieren en verhinderden zelfs de mildste vorm van glimlachen. Zelf zou ik een grijns van oor tot oor hebben… Jeroen was druk met het vastleggen van alle auto's, dus ik had de gelegenheid om wat auto's te filmen. En naarmate het donkerder werd, werd de sfeer steeds magischer. Tot op het moment dat de laatste auto het startpodium verliet en koers zette naar Bologna. Dat hield in dat wij daar ook heen moesten, en snel!
We zagen de auto's niet aankomen in Bologna. In plaats daarvan zochten we ons hotel, zodat we van een welverdiende nachtrust konden genieten. De volgende ochtend werd ik vroeg wakker. Zelfs voor de wekfunctie van m'n telefoon die taak op zich kon nemen. Een nieuwe dag vol Mille Miglia-verrassingen lag voor ons. Na een zoet ontbijt met een perfecte cappuccino (de kleinste hotels lijken de beste koffie te hebben!), bevestigden we de bullet cam op de dakdrager van de Passat en gingen op pad.
Eerste stop: San Marino. Wat op papier een fantastische fotolocatie leek, bleek een ultieme test voor de koelsystemen van de klassieke auto's. Zelfs de BMW die door Rowan Atkinson bestuurd werd, moest zich overgeven aan de marteling van hoge temperaturen en steile wegen in de dwergstaat. Gelukkig konden de problemen verholpen worden, want een stuk verder scheurde hij ons alweer voorbij. Iets dat niet gezegd kon worden van een van de State of Art teams. De Belgische kok Peter Goossens, die samen met Gert Verhulst in een Porsche 356 Coupé reed, werd plotseling onwel. Gelukkig wees een medisch onderzoek uit dat alles in orde was, maar Gert en Peter waren zo geschrokken van het voorval dat ze besloten niet verder te rijden. Het State of Art support team moest de 356 ergens op de door sneeuw omzoomde bergpassen tussen Rieti en Rome oppikken.
Feestje!
Onze oerdegelijke VW verdubbelde z'n brandstofverbruik in de bergen. Vooral omdat ik er m'n geheel eigen feestje van maakte om Jeroen zo dicht mogelijk op de Mille Miglia deelnemers te krijgen als mogelijk was, zodat hij zijn fantastische foto's kon maken! En verdomme, wat zijn veel van die klassiekers rap zeg! Iets dat ik in de buurt van Rome ook merkte, toen ik onze voormalige minister-president het gaspedaal zag raken als een professional! Geen schijn van kans om 'm bij te houden. Niet veel later bereikten we de chaos in Rome. Na zo'n 500 kilometer achter het stuur had ik niet meer genoeg energie om me aan te passen aan de plaatselijk geldende verkeershiërarchie. Jeroen was de laatste kilometers naar het hotel mijn chauffeur. Na een goed -en laat- Italiaans maal met de State of Art mannen en Martin Utberg, plaatsten we nog wat foto's op internet en sloten onze luikjes. De volgende dag zouden we terug rijden naar Brescia…
Wordt vervolgd!
1 reactie
Comments are closed.