Mille Miglia 2011: Italië in de hoogste versnelling (3)

Wat een teleurstellend begin van de dag: Cappuccino uit een koffieautomaat. Waar is een barista als je 'm nodig hebt? Gelukkig maakte de rest van de dag alles weer goed, zeker gezien de beroemde namen op de kaart: Vallelunga, Siena, Firenze, Maranello, Fiorano, Parma, en last but not least natuurlijk Brescia. Wellicht minder bekend, maar daarom niet minder veelbelovend waren de ‘Passo della Futa’ en de ‘Passo della Raticosa’. Maar laten we niet op de zaken vooruit lopen, want er was veel meer te zien. Zoals Radicofani. Wat een juweel! Een steile straat, geplaveid met grote platen graniet in een visgraat patroon. Een prachtige fotolocatie. Achteraf hadden we zelfs een beetje spijt dat we er niet langer gebleven waren. De minder krachtige auto's hadden wat hulp nodig om omhoog te komen. In sommige gevallen stapte de navigator uit om naast de auto te gaan rennen, of de naar adem snakkende klassieker te helpen door 'm te duwen.

Enthousiaste ouwe mannetjes
Omdat we geen enkele ervaring hadden met de tijdschema's van de Mille Miglia, vertrokken we naar het volgende 'point of interest'. Een ander mooi pittoresk dorpje, waar ik de naam helaas niet meer van kan vinden. Moet dat de volgende keer toch gaan noteren… Het enige dat ik weet is dat het ergens tussen Rome en Siena lag, dat de inwoners echte petrol heads waren, of gewoon van een goed feestje hielden. Het leek wel weer of iedereen, jong en oud, met die papieren vlaggetjes aan het zwaaien was. Wat een verschil met ons kouwe (maar wel mooie) kikkerlandje! We namen in elk geval even de tijd voor een kopje espresso dat we nuttigden tussen wat oudere Italiaanse mannetjes die vol enthousiasme de deelnemers aanmoedigden. Volgende stop: Siena.

De route was grotendeels te vinden door de Mille Miglia deelnemers te volgen. Helaas was er een klassementsproef op een ongelooflijk stoffig bergweggetje waar wij niet mochten komen. Op zich niet zo heel erg, maar we moesten wel een kilometer of wat terugrijden om een alternatieve route te vinden. We wisten dat we de route hadden gevonden op het moment dat we -tussen vele Ferrari's- een aantal stoffige klassiekers zagen verschijnen. Het was ook merkbaar dat het zaterdag was: Het verkeer was een crime waarbij persauto's, deelnemers, eigenaren van klassieke auto's en autochtonen vochten om elk stukje asfalt. Gelukkig ging dit alles goed, op een Italiaanse manier. Mocht je ooit naar Italië gaan: Zorg dat je claxon werkt.

Siena
Na kilometers langzaamrijdend verkeer bereikten we de prachtige stad Siena. Geen paarden maar paardekrachten namen bezit van de Piazzo del Campo. En het leek wel of de Mille Miglia niet zo interessant was voor bewoners en toeristen, want er waren niet extreem veel toeschouwers. Het beeld kan ook vertekend zijn, want het plein is wel behoorlijk groot.
Het plein was wel een mooie plek om de colonne te bekijken, want je kon de auto's van de andere kant van het plein aan zien komen. Wat wel tamelijk irritant was, waren de sponsorauto's die het anders zo klassieke karakter volledig om zeep holpen. Een sneu mannetje in een Mercedes Benz SLS (die ik schuw lelijk vindt) vond het nodig om de motor de toerenbegrenzer in te jagen. Niet echt stijlvol. Volgende keer neem ik aardappels mee, dan kan ik zo'n herrieschopper tenminste even stil krijgen. Gelukkig waren er ook leuke Benzen. Een van die exemplaren werd gereden door Mika Häkkinen. En wauw, het was met afstand de lekkerst ruikende auto in het deelnemersveld. Han Brouwers en Frank Sorée joegen 'm

een tijdje na, met tranende rode ogen. Maar wel met een grote grijns op hun gezichten. En dat was iets dat ik op de Passo della Futa en Passo della Raticosa even niet zou hebben, in tegenstelling tot wat ik gehoopt had.

Haarspeldbochten. Honderden suïcidale motorrijders vanuit alle richtingen. Veel auto's met Mille Miglia fans die probeerden zich in de stoet te mengen, daarbij inhalend waar zij het meenden te kunnen. Honderden, misschien wel duizenden, mensen langs de kant van de weg, gewapend met bier, bbq's en spandoeken. En ik in de CoolClassics persauto, Jeroen Keep de ene hartverzakking na de andere bezorgend. Dit was autogekte in de ergste vorm. Hoe graag ik ook op bergpassen rij en haarspeldbochten bedwing, dit wat niet de juiste tijd (en auto) om dat hier te doen. Hetgeen nog even werd geïllustreerd door een motorfiets zonder voorvork (en zonder motorrijder, het ravijn in gedonderd?) en een 911 en Alfa 75 die elkaar frontaal geraakt hadden. Ik was dus blij dit kronkelende lint asfalt achter me te laten.

Saaie Ferrari fabriek
De volgende stop was de Ferrari fabriek, waar de deelnemers zich uit konden leven op het beroemde Fiorano circuit. De aanwezigheid van een tentje met het opschrift 'Press Accreditation' gaf nog even de hoop dat wij als leden van de pers ook het terrein op konden. Bleek helaas valse hoop te zijn. Het fabrieksemplacement was hermetisch afgesloten, behalve voor een Italiaan in een Fiat 500 die onder luid applaus van de toeschouwers achter een deelnemer aan reed. Erg ver kwam ook hij echter niet, maar hij had z'n 15 seconden roem wel mooi te pakken. Een paar minuten later vertrokken we weer, want afgezien van de windtunnel en een gigantische verchroomde Cavallino Rampante kon dit complex net zo goed een deurenfabriek zijn. Geen erg interessante omgeving dus.

Omdat we de finish van de State of Art-teams niet wilden missen, reden we rechtstreeks naar Brescia, waar de regen met bakken uit de lucht kwam. We brachten onze spullen naar het hotel en keerden terug naar de Viale Venezia. Inmiddels was het gelukkig wel droog geworden, dus we konden buiten eten. We bestelden een broodje worst met een koel glas bier. Dat hadden we wel verdiend. Een tijdje later druppelden de State of Art Porsches binnen en werden verwelkomd door Albert en Evelyne Westerman. De auto's van prins Bernhard en prins Maurits, Gijs van Lennep en Jan Peter Balkenende, prins Carl Philip Bernadotte en Jan Nilsson werden gegroepeerd, zodat ze achter elkaar over de finish zouden gaan. Er ontbrak echter nog één auto: Die van Han Brouwers met navigator Frank Sorée. Enkele minuten later arriveerden zij ook, zeer voldaan. Nadat zij over de finish gingen, vonden wij het ook mooi geweest.

Wij hebben de Mille Miglia dus overleefd. Wat een waanzinnige ervaring. Ik had een half jaar geleden niet kunnen dromen dat ik er dit jaar bij zou zijn, maar daar stond ik dan, in Brescia! Grote grijns op m'n gezicht, moe, maar opgewonden en ontspannen tegelijk. Een hele vreemde mengelmoes aan emoties. Blijkbaar één van de vele neveneffecten van dit prachtige evenement.

Hartelijke dank aan: State of Art, RTL GP Magazine, CoolClassics.com, Han Brouwers, Frank Sorée en alle anderen die dit verslag mogelijk maakten.