Techno Classica 2010: Size does matter

De Techno Classica. Iedere recht geaarde klassiekerliefhebber heeft er op zijn minst wel eens van gehoord. Een klassiekerliefhebber die er nog nooit van gehoord heeft, is als een vogelliefhebber die niet weet wat een condor is. Op woensdag 7 maart 2010 opende de beurs de deuren voor de pers (waar wij bij horen), VIP gasten en vakbroeders, en Klassiekerrally.nl nam een kijkje.

De eerste hal waar ik binnenliep stond weer vol met vrachtwagens en andere mechanische werkpaarden. Leuk om even rond te snuffelen, maar ik had een missie. Ik wilde een paar mensen de hand schudden en die bevonden zich niet in deze hal. Bij elke uitgang bevindt zich een plattegrond van het gigantische complex, dus navigeren door al die hallen moet appeltje-eitje zijn. Fout! Het is zo verschrikkelijk makkelijk om de weg kwijt te raken of om complete stands over het hoofd te zien, dat het haast frustrerend is. Maar met een beetje doorzettingsvermogen en goede schoenen kom je wel waar je wezen wilt. Om de gigantische hal waar Mercedes Benz zijn mega-stand heeft opgebouwd, kom je haast niet heen. Zodra je de stand oploopt wordt je hartelijk welkom geheten door een lieftallige dame, die er overigens zo rond half zeven ’s avonds nog stond!

En eerst wilde ik Nicolas Cancelier bezoeken, om zijn schilderijen, aquarellen en krijttekeningen te bewonderen. Ik maakte voor ik in de juiste hal was even een foto van een ogenschijnlijk vers gerestaureerde Allard op de stand van de Continental Allard Owners Group, waarop een vriendelijke heer mij in het Duits vroeg of ik wel wist wat ik daar gefotografeerd had. Beleefd antwoorde ik hem dat dat een Allard was, waarop hij begon uit te leggen wat de bijzonderheden van dit model waren. Vrij snel begreep ik dat ik niet binnen vijf minuten bij Nicolas zou zijn, maar dat was niet erg. Ik had tijd. En dus legde de heer uit dat dit een bijzonder model was: Een Allard Palm Beach, waar kortgeleden een Cadillac V8 in gelepeld was (overigens blijkbaar geheel in Allard-stijl en -traditie), waarna ik vertelde van de Allard die ik jaarlijks op Spa zie rondknallen.

Na het wel en wee van zijn eigen Allard besproken te hebben namen we afscheid en kon ik Nicolas op gaan zoeken. Die zat in zijn uppie in een kleine stand waar hij een groot aantal van zijn werken had opgehangen. Ik moet zeggen dat de prijzen me meevielen, en dat zijn stijl me beviel. Hij maakte gebruik van drie technieken: Krijt op gekleurd papier (erg fraai!), aquarel en olieverf. Nicolas geeft de voorkeur aan oude foto’s van klassieke race auto’s als voorbeeld. Een moderne F1 auto leverde niet het gewenste resultaat. We waren het roerend eens over de vloeiende lijnen van de D-Type. Net een vrouw! Aardige gozer, die Nicolas.

De andere persoon op mijn lijstje was Jan Lühn. Een jonge autohandelaar, maar niet van het gebruikelijke soort. Jan handelt namelijk in klassieke racewagens, aangevuld met een incidentele exoot. De exoot was dit keer een Vignale Ferrari 212 Inter Berlinetta met een bijzondere geschiedenis. Jan vertelde me dat hij eigenlijk niet gepland had een stand te vullen, en dat de stand direct achter RM Auctions -waar de BMW Bügelfalte te koop werd aangeboden- een van de weinige overgebleven plekjes was. Een prima plek, ware het niet dat Jan betwijfelde of hij vijf dagen lang het gepingel van het bandje naast het SIHA-hoofdkwartier uit zou kunnen houden. Grappig was wel dat ik het maar over een ‘Porsche 917 met schade linksvoor’ hoefde te hebben, of hij wist al welke auto het was, wie de eigenaar was en waar de auto ingezet zou gaan worden (de Le Mans Classic). Jan is duidelijk een echte liefhebber van de auto’s in actie op het circuit, net als ik. Met een soort van uitnodiging om zijn showroom in Münster een keer te komen bezoeken nam ik afscheid van ‘m. Die foto’s van de showroom in Münster houden jullie nog even te goed.

Welke kant moet ik nu eigenlijk op? Alle ‘echte’ personen die ik wilde ontmoeten had ik ontmoet, op 1 na. Die was ik door alle geklets en gezoek vergeten te bellen, en hij had mijn telefoonnummer wel, maar blijkbaar had ik 1 cijfer vergeten door te geven. Dat gaf me vrijheid om te gaan en te staan waar ik wilde. Even rondhangen op de stand van The Gallery, waar vergeleken met de rest van de stand eigenlijk niet heel veel spectaculairs stond, een beetje kijken bij de stand van State of Art, waar op uitnodiging van de heer Westerman een aantal BN-ers rondliepen. Althans, dat hoorde ik hem vertellen. En inderdaad, Chris Zegers werd geïnterviewd door Martin Utberg van Top Speed TV en later zag ik op de Mercedes stand Jan Lammers en Allard Kalff rondlopen.

Tijd om te gaan bekijken wat liefhebbers vrijwillig presteren. Een wandeling door de verdieping met clubstands was aan de beurt. Even zoeken hoe ik daar moest komen, maar zoals gezegd: De aanhouder wint. Het was duidelijk dat de woensdag nog hard nodig is voor het opbouwen van de stands, want her en der werd nog druk getimmerd en geplakt. Wisten jullie dat er in Duitsland een club is voor homoseksuele klassiekerliefhebbers? Ik ook niet, tot gisteren dan. Bijzonder verhelderend was ook het feit dat er een Duitse Daf club is. Zij hadden twee Dafjes opgesteld waarvan ik het bestaan niet kende: Een brandweerversie en een postversie. Ze deden me denken aan de Fridolin van Volkswagen. Zo leer je nog eens wat.

Tijdens mijn verdere speurtocht door de gigantische hallen viel mijn oog op een Lotus chassis met daarachter een mooie Elan Plus 2 en raakte in gesprek met de Nederlandse (mede) eigenaar van het bedrijf dat de gemoderniseerde ruggegraatchassis compleet met modernere Ford motoren in/onder de Elan Plus 2 carrosserie zet. Een bedrijf dat geboren is uit een gezamenlijke hobby van een stel vrienden. Door de conversie krijgt de Elan Plus 2 een stijver chassis en een motor met zo’n 160 pk. Lijkt me fijn om een keer in te sturen.

Nadat ik mezelf er van verzekerd had dat ik alle hallen gezien had, nam ik nog een kijkje op het buitenterrein. Daar staat altijd een mengelmoes van klassiekers en youngtimers opgesteld. Wat te denken van een -op het eerste gezicht best mooie- Bentley voor ruim € 5000,-? Of de omgebouwde Land Rover uit Judge Dredd? Kies maar. Ik kon het niet. Daar was ik niet meer toe in staat na alle automobiele geweld. Ik liep terug door de hallen en verbaasde me niet eens meer over het absurd hoge aantal vleugeldeur-Mercedessen die in de Mercedes hal op 1 stand te zien waren. Ze konden me allemaal gestolen worden. Ik liep terug naar een van de weinige auto’s waar ik er de hele dag maar 1 van gezien had: Mijn eigen Morris 1300 Super de Luxe. Exclusiviteit hoeft niet altijd opvallend te zijn.

Nawoord:
Ik moet wel even waarschuwen voor de kwaliteit van de foto’s: Die is beneden peil. Ik had namelijk slechts een klein pocketcamera’tje bij de hand, naast mijn videocamera. Jullie kunnen echter helpen door ‘Pro Driver’ worden door € 2,- over te maken (zie PayPal button in de rechter kolom). Dan komt een goede spiegelreflexcamera hopelijk nog een keer binnen bereik, net als een Full HD videocamera. Win-win situatie, toch?